Sfinks {kanadyjski bezwłosy} - rasa kotów. przeważnie sfinksy w Ameryce i Europie pochodzą od kanadyjskiego kota domowego, któremu w 1962 w wyniku samoistnej mutacji urodziły się dwa łyse młode. CHARAKTERYSTYCZNE CECHY SFINKSA Wygląda na bezwłosego, w dotyku gorący i delikatny. Dopuszczalne jest bardzo krótkie owłosienie na nosie, uszach, ogonie {u samców na jądrach}. Uszy duże, odstające. Oczy {kształtu cytryny} skośne do góry w kierunku uszu. Głowa smukła, dłuższa niż szersza. Nos i kości policzkowe mocno zarysowane. Dobrze zbudowane ciało, średniej budowy, z szerszą klatką piersiową.                                                                                                                                                                         Sfinks ma długie łapy i ogon w porównaniu do innych ras.                                                                      HISTORIA Pierwsze sfinks narodził się w miocie zwykłych kotów krótkowłosych w 1966 w  Toronto w Kanadzie {nie była to pierwsza bezwłosa mutacja, pod koniec XIX wieku hodowano  przez  krótki czas rasę zwaną "meksykańskim kotem bezwłosym"} Przez wiele lat hodowcy europejscy i północnoamerykańscy prowadzili selektywną hodowlę bezwłosych kotów i tak powstała rasa, jaką znamy dziś. Pierwszy sfinks został zarejestrowany przez amerykańskie The Cat Fanciers` Association {CFA} w lutym 1998. Natychmiast wzbudziły one zainteresowanie hodowców, którzy zapragnęli mieć tego rodzaju egzotyczne koty. We wczesnych latach 70, rozpoczęto w Holandii pierwsze programy hodowali nowej rasy. Ścisła współpraca hodowców ze Stanów Zjednoczonych, Kanady i Holandii szybko poszerzyła początkowo niewielki materiał hodowlany. W ostatnim czasie wprowadza się do hodowli sfinksów przede wszystkim eurpejskie lub amerykańskie koty krótkowłose, gdyż okazało się, że w dalszej perspektywie reksy wywirałyby ujemny wpływ z powodu dziedzicznej skłonności do patologicznych skurczów mięśni.                                                                                 BUDOWA Kot posiada bezwłosą  skórę przypominająca w dotyku zamsz i delikatny meszek na pyszczku, uszach, stopach, ogonie i grzbiecie. Ciało mają średnich rozmiarów, dość wydłużone, z szeroką, dobrze wykształconą klatką piersiową i silnie uwydatnionym brzuchem, co wywołuje wrażenie jakby zawsze były najedzone. Są dobrze umięśnione i mają mocną budowę kości. Kończyny mają właściwie proporcje w stosunku do reszty ciała, rwnież są dobrze umięśnione, tylne nieco dłuższe od przednich . Zakończenie łap jest owalne z długimi i wysmukłymi palcami, opuszki łap sfinksów są silniej rozwinięte niż u przedstawicieli innych ras. Głowa jest średniej wielkości o kształcie spłaszczonego klina z harmonijnymi zaokrągleniami {kształt przypomina cytrynę}. Nos jest średniej długości z silnym zagłebieniem u nasady. Oczy duże i szeroko rozwarte są ustawione lekko skośnie i w dużej odległości od siebie. Powinny być zielone lub brązowe jak orzechy laskowe. Uszy są duże i sterczące, szerokie u nasady i szeroko otwarte. Powinny być osadzone nie za wysoko i nie za nisko, w miarę możliwości nieowłasienie, zwłaszcza wewnątrz małżowiny usznej. Skóra sfinksów jest w dotyku ciepła, w niekturych miejscach, takich jak okolice barków, stawów tylnych kończyn oraz szyi i głowy, wyraźnie pofałdowana. Im więcej sfinks ma fałd na skórze, tym cenniejszy jest dla hodowli. Szczątki futra na końcu ogona lub na brzuch są dopuszczalne. Większość sfinksów wcale nie ma wąsów, u niektórych są ich resztki. Sfinksy są bardzo płodne, jednak wychowanie potomstwa wymaga dużego zaangażowania hodowcy.                                                                                                        Na zdięciu kot Sfinks